می خواهم نباشم

تویی که میفهمی سکوت قلبم را . . . غزل غزل نغمات حزین هَمسْم را
به وقت حادثه در کنار منی و می خندی . . . به آینه تماشای خام افق های دورم را^*

گاهی وقت ها باید نوشت برای بودن و برای جاودانگی.

نمی ترسم بگویم گاهی به آدم وحی میشود که باید بنویسد.

گاهی می نویسی که آرام شوی یا کسی آرام شود به نوشته ات، اما گاهی باید بنویسی که باشی.

گاهی نه شب خوابت می برد، نه صبح و نه شب بعد، دلگیر نیستی، خوبی و آرام و البته بی خواب.

نمی دانی چه بنویسی، اما سنگین ِ یک حرف نگفته ای.

باید نوشت ولی، حرف هم ناز خودش را دارد. باید حالا حالا ها بنویسی . . . باید باشی و باز سه نقطه میگذارم . . .

پی نوشت : 

• نه دوست دارم نگران کسی بشم، نه کسی نگران من بشه...نه به کسی ترحم کنم، نه کسی به من ترحم کنه...نه به کسی دروغ بگم، نه کسی به من دروغ بگه...نه مشاور کسی باشم، نه کسی برای من مشاور باشه...؛ خیلی زیادند ولی بیخیال، تو که همه اش را میدانی، سه نقطه میگذارم . . .
• دوست دارم هم راه باشیم.
• امشب خیلی هم کار نداشتم. کاش کمکم می کردی بفهمم.
• خیلی چیزها هست که میخواهم بنویسم. کاش کمی زمان زودتر میرسید. شما هم دعا کنید. به دعای شما اعتقاد دارم.

* از یک غزل که هنوز ناتمام است. « همس » به صدای آرام و مبهمی می گویند که از صدای راه رفتن هم آهسته تر است. هر چند معنی هایش بیشتر از این حرفاست. مرا یاد این می اندازد:

• به سراغ من اگر می‌آیید
• نرم و آهسته بیایید
• مبادا که ترک بردارد
• چینی نازک تنهایی من

 دوست داشتم بدانی.

--معذرت می خواهم و اصلاح می کنم : نمی شود نگران نبود. به خدا (و انّه لو تعلمون لقسم عظیم) نمی شود.