در جنگلی نگران از ...

والعصر...

1) چند مدت بود نوشتنم نمی آمد. چند روزی هم بود که خیلی حال و حوصله ی درست و حسابی نداشتم. هر جا خلوت بی کسی گیر می آوردم - بی کس یعنی لا اقل کسی نباشد فکر کند کسی که همین طور دور خودش قدم میزند « یه چیزیش میشه » - همین طور در یک دایره به شعاع دو متر قدم میزدم.

2) راستش هنوز هم نوشتنم نمی آید- نه به اون صورتی که قبلا می آمد - الان هم که نشسته ام و خوابم نمیاد و نیامده بود و این چند روزه که حسابی دل مشغولی/دلگیری ها از خجالتم در آمدند و الان حس میکنم اسید لاکتیک خونم حسابی بالا رفته است. - آخ که نمی دانی این اسید لاکتیک یعنی چه - هی شارژر لپ تاپ و موبایل را که هر دو کم دارند عوض میکنم - اینجا که نشسته ام یک پریز دارد - تا از یکی GPRS بگیرم بدم به دیگری، آخر حال جا به جا شدن ندارم، حال نوشتن دارم شاید.

3) این که بعد از مدتی حس کنی کسی هست که بتوانی بهش بگویی دوست خوب، حس خوبی است.

پی نوشت :

• آخرین باری که همچین حسی داشتم چند سال پیش بود. نمی گویم چند سال پیش تا نادانان به شک بیفتند.
• به همه ی دوستان ِ دور و بر ارادت داریم البته.
• کماکان شکلک های بلاگ اسکای خیلی بی مزه اند. قبلا هم گفته بودم.
• به دعای همه محتاجم، به خصوص شمایی که قرار است در مورد جنگل دعا بفرمایید...