فرصت برای حرف زیاداست اما. . .

1) بچه کوچولوها را دیده‌اید؟ 

2) گاهی که خواسته ای از خدا دارم و مطمئن به لیاقت اجابت نیستم قرآن را میزارم جلوم، حالا از هر نوعی که باشد، و هی ورق میزنم...همین طور اتفاقی، انگار دارم با خدا حرف میزنم. بعد اینقدر با خدا حرف میزنم که یک تاییدی، تشویقی چیزی بشنوم. بعد ممکن است بین این حرف زدنه خدا یک چیزهایی بگوید، یا یک چیزهایی یادت بیندازد که سخت باشد برایت. خدا که تقصیری ندارد اما من. . . بعد تو یه همچین موقعیت هایی بچه کوچولو میشوم و هر بار که آیه ای می آید که نهی ام می‌کند بگی نگی گریه ام میگرید و آنقدر ادامه میدهم تا خدا خودش دستی به سرم بکشد و بگوید گریه نکن خدا بزرگ است. میدانم خدا که با من حرف میزند نه از دل سوزی است و نه می‌خواهد که بچه کوچولوی ماجرا آرام شود. میدانم وقتی جواب می‌دهد دارد اجابت میکند. میدانم چون این را در گریه های همه ی بچه کوچولوها دیده‌ام.

3) بچه کوچولوها را دیده‌اید؟

* عنوان پست شعری است از قیصر امین پور؛ یادش به خیر می گفت : قاف حرف اخر عشق است. . .آنجا که نام من آغاز می شود.

 پی نوشت:

والعصر؛ اگر دوست داری بدانی. 

این روزها این صفحه که بیاید یعنی خدا بزرگ است.  

با موبایل نوشته شد، یعنی فرمتش فدای زنده بودنش شد.